Και τότε ο Φεβρουάριος του 2008, προς τα τέλη του, με αιφνίδια γρίπη μ’ έριξε στο κρεβάτι για ένα τετραήμερο.
Τώρα πάλι τα ίδια αρχές του Μάρτη. Αλλά με τη γρίπη αιτία, ανασκαλίζω της Βιβλιοθήκης τις άκρες, εκείνες που κρύβουν ξεχασμένα μικρά σημειώματα, γράμματα σε ταχυδρομικούς φακέλους μισούς, ή μικρά και λιγοσέλιδα βιβλία, λερωμένα με σημειώσεις. Κι όλα αυτά, ερχόμενα από παλιές σκέψεις και ιδέες, έχουν τις δικές του «πυρώτρες χάρες». Και συμβάλλουν στην γρήγορη ίασή μου.
Φέτος τα ίδια περίπου έγιναν, όπου ψάχνοντας, έπιασαν τα χέρια μου ένα μικρό βιβλίο του Γιώργου Χιονίδη. Το διάλεξα με προσοχή. Ορθόστητο ισορροπούσε και διάβασα τον τίτλο του. «Με ειλικρίνεια και χωρίς φανατισμό». Ανοίγοντάς το, δύο σελίδες πυκνογραμμένες χειρόγραφες δικές μου, μείνανε στο τραπέζι. Κι όταν άρχισα να τις ψάχνω διαβάζοντας, την ίδια «πυρώτρα χάρη» ανέδυαν, μαζί και την εντύπωση για το πόσο «σοζυγιαστά τη στάμνα ανακρατούσε» αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του.
Αντιγράφω μερικά.
Όπως μου ήρθε, έτσι το έπιασα. Ανάποδα. Μικρό βιβλιαράκι το με ειλικρίνεια και χωρίς φανατισμό» γράφει η απ’ έξω σελίδα, ωσάν επικεφαλίδα.
Το ανοίγω και να, γνωστά μου ονόματα. Ιωάννης Καραφουλίδης, Ηλίας Ηλιού, Ηλίας Νόβας, Γιάννης Σφήνιτσας. Ο τελευταίος για μένα αγαπητός. Και στην αρχή του, στην πρώτη λευκή κι άγραφη σελίδα μία τρίλεξη αφιέρωση:
Στον Δημήτρη, φιλικά Γιώργος.
Έτσι απλά, ο Γιώργος Χιονίδης τα γράφει.
Και εκεί έμεινα… Με την περισπωμένη έντονα σερπετή, κυματιστή, πάνω στο Γιώργος να φαντάζει και να την προσέχω…
Με την περισπωμένη, σα γραμμική ιδέα να μπαίνει στο μυαλό μου, να προχωρεί, βαθιά μέσα ανοίγοντας δρόμους και μετά να χάνεται... και πάλι από την αρχή να παιχνιδίζει, στην ίριδα της κόρης του ματιού, σαν μια ατέλειωτη συνέχεια νοητικής διαστολής.
Κόλλησε μέσα μου… η περισπωμένη του Χιονίδη επανέλεγα και την επαναλάμβανα συνεχώς, αδιάκοπα, ασταμάτητα, σαν τροχούς τραίνου που κυλάνε πάνω σε ράγες με ρυθμό, με χτύπο ρυθμικό ή σαν ένα γρήγορο μουσικό κροτάλισμα όπως το εμβατήριο «Padesfki» του Straus. Να μη σταματά, να προεκτείνεται αυτή, να μεγαλώνει, να πιάνει χώρο στο χρόνο, στον φανταστικό χρόνο, να πλατειάζει και να καλύπτει προστατευτικά το ΕΡΓΟ του. Ένα έργο που εγκλείει ατέλειωτη Ενέργεια, Φλόγας και Βάσανου και Λαχτάρας μαζί. Όλα μαζί. Ενοποιημένα και καταργώντας τη διάκριση Παρελθόν και Μέλλον, δίνονται στον πάσα-ένα έτοιμα. Τώρα. Για χρήση και συλλογή καρπού γνώσης.
Σκέπτομαι, τι μπορεί να κερδίσει, ακόμη κανείς, από μία απλή με σκέρτσο και νάζι, απλωμένη περισπωμένη. Να, μια ακόμη αναπόληση της δεκαετίας του 1980 στα πολιτικά και τοπικά γεγονότα, σε πρόσωπα και πράγματα, τα οποία ανεπιστρεπτί ανήκουν στο παρελθόν.
Κι ακόμη σκέπτομαι ότι αν ο Γιώργος Χιονίδης, κάποια στιγμή η ζωή του λιβακώσει και φύγει, δεν θα έχει πεθάνει ολόκληρος, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι του θα έχει ξεφύγει από τον Άδη και θα μείνει στην πόλη του, στη Βέροια.
Εδώ ακριβώς επεμβαίνει ο ψυχολογικός χρόνος της Αναμονής του Μέλλοντος.
Υ.Γ. Ο Γιώργος Χιονίδης, υγιής απολαμβάνει το «αποβροχάρικο αγαθό» μιας μεγάλης ζωής. Ο Θεός να τον έχει καλά.
